“Seni Hocalı’da ermeniler bir kez yaktılar,beni ise her gün yakıyorlar ,baba”

.. O zaman ben de birçokları gibi afacan, Atalı-analı mutlu çocuklardan biriydim. Üç kız kardeş – ben, Nigar, Yeganə ve bir de 8 aylık bebek kardeşim Vusal, annem Raya ve babam Tevekkülle en güzel günlerimizi yaşıyorduk. Babam bizi çok azizler, başımızageçinirdi. Ama ben son dönemlerde onun gözlerini hep mahzun görürdüm. Biziəzizləyəndə, deyip Gülen’de bile bana öyle geliyordu ki, babamın bir yüzü gülen’de,diğeri ağlıyor … Bunun nedenini daha sonra bildim …